In het begin van 2009 zijn wij in ons gebouwtje in de sloppenwijk Kailash Nagar een klein hostel begonnen voor 6 jongens. Een aantal van deze jongens zijn wees en een aantal heeft alleen nog een moeder die niet voor ze kan zorgen. Omdat dit gebouwtje veel te klein was en het moest doen zonder enige vorm van sanitair wilden we graag gaan verhuizen naar een iets groter onderkomen. Een plaats met in ieder geval een toilet, ruimte voor zes kinderen plus hun begeleiders en de mogelijkheid om in de toekomst meer kinderen te kunnen opvangen. Op dat moment is, al voordat de Nederlandse stichting Bird’s Nest Society was opgericht, vanuit Nederland de eerste hulp geboden.
In december 2009 zijn we een vier kamer appartement gaan huren, midden in Pimpri en dicht bij de kinderen waarvoor wij ons wilden inzetten. Bijkomend voordeel was dat vanaf dat moment ook ons gebouwtje in Kailash Nagar weer beschikbaar was voor ander zaken 
zoals taal onderwijs en lessen werken met de naaimachine voor kansarme vrouwen uit de wijk. We hebben het appartement helemaal opnieuw geschilderd en schoongemaakt, tevens hebben we meubels gekocht om het in te richten. Op 8 januari 2010 hadden we een openingsfeestje.
Echter in juni 2010 moesten we weer verhuizen. De andere bewoners in het appartementen complex konden het niet langer accepteren dat er een aantal (ex straat) kinderen bij hen in het complex woonden. Ze hadden persoonlijke eigendommen van de kinderen in de regen op straat gegooid en wilden gaan vechten met onze Indiase medewerkers. We besloten om de minste te zijn en te gaan vertrekken.
Het appartement waar we sindsdien verbleven was ouder en kleiner maar we waren er blij mee. We zijn God dankbaar die ons geroepen heeft om dit werk te doen en die ook voorziet in hetgeen wij nodig hebben. Op een gegeven moment waren er concrete plannen om het appartement naast ons er bij te huren. We woonden met 11 personen in een drie kamer appartement en volgens de Indiase regels voor kleinschalige hostels als het onze is dat te klein. Er moet per persoon 5 vierkante meter ter beschikking zijn, dat is de enige regel waaraan we op dat moment niet aan voldeden.
Toen we op een gegeven moment met meer met dan 25 personen in dit appartement woonden moest er toch echt iets aan de huisvesting gaan gebeuren. In 2014 zijn we hiervoor in Nederland een speciale sponsoractie gestart. Dit heeft er in geresulteerd dat we op 1 september 2015 zijn verhuisd naar een nieuw onderkomen. We hebben een vrijstaand gebouw kunnen kopen met drie verdiepingen en twee dakterrassen. Wat een voorrecht dat zoveel mensen ons hebben willen helpen in de realisatie van dit plan en dat God ons zo zegent in het werk dat we doen. Nu hebben we ruimte voor fatsoenlijke slaapkamers voor jongens en meisjes apart. Er is ruimte om rustig huiswerk te kunnen doen, de keuken is geschikt om te koken voor zoveel mensen en ook het sanitair staat nu op een hoger niveau. Wat ook niet onbelangrijk is is dat we nog steeds midden in Pimpri gevestigd zijn maar nu aan een heel rustige straat in plaats van aan een drukke doorgaande weg.
Wat bieden wij de kinderen in ons hostel:
– Onderdak
– De mogelijkheid om naar school te gaan
– Voldoende en gezond voedsel
– Kleding
– Een goede jeugd
– We laten ze Gods liefde zien
– Een veilige plaats om te leven
– Een betere toekomst
– Gezondheidszorg en lessen in gezondheidszaken
– Mensen die van ze houden en voor ze zorgen
– Kortom alles wat kinderen nodig hebben, voor zover het binnen onze mogelijkheden ligt
Omdat we niet alles zelf kunnen doen hebben we goede contacten met andere hostels, met dokters, met ziekenhuizen en met allerlei andere organisaties.
